Ostatnia książka Jeana Geneta. Sam zawsze wykluczony, na marginesie społeczeństwa, Genet opiewa wyklętych współczesnego świata. Opisuje czas, który spędził w Palestynie na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia w obozie dla uchodźców nad brzegiem Jordanu. Refleksje poświęcone Bliskiemu Wschodowi przeplata wspomnieniami z innych wypraw, między innymi z wizyty w Stanach Zjednoczonych, dokąd pojechał na zaproszenie zbuntowanych Murzynów, Czarnych Panter. Geneta fascynuje palestyński los: determinacja bojowników, fedaini poświęcający się dla dobra innych, i ich kobiety z pogodnym uśmiechem oczekujące na niepewny powrót mężczyzn. Autor zakochuje się w ludziach, krajobrazie, klimacie. Staje się więźniem miłości. Porusza ważne kwestie polityczne, ale pisze w sposób bardzo osobisty, wyrafinowany i poetycki. I po raz kolejny okazuje się niezrównanym stylistą.