Bret Easton Ellis to jeden z najwybitniejszych, wspólczesnych pisarzy amerykańskich. Porównywany do Ernesta Hemingweya, Francisa Scotta Fitzgeralda czy Nathanaela Westa. Napisał m.in. „Informatorów”, „Glamoramę” i „Lunar Park”, a prawdziwie zasłynął skandalizującą powieścią „American Psycho”. Skandalu by jednak nie było gdyby nie nieco wcześniejsza powieść Ellisa – właśnie „(Od)loty godowe”.

To w niej poznajemy P. Batemana – późniejszego bohatera „American…”. Tam również poznajemy jego młodszego brata – Seana i grupkę jego przyjaciół z elitarnej, amerykańskiej uczelni. Oddających się narkotykom, alkoholowi i wszelkim formom seksu. Pozbawionych sensu życia, planów na przyszłość, miłości. Jednak nie o epatowanie wynaturzeniami chodziło przecież pisarzowi, jest on bowiem – według krytyka „Los Angeles Times Book Review” – „Nade wszystko moralistą. W jego lakonicznym i zwięzłym stylu każde słowo waży tyle, co rozpacz i oburzenie stanem współczesnej duchowości”. A „New York Times” dodaje:

„Powieść »(Od)loty godowe« rozgrywająca się w niewielkim, bogatym collage′u humanistycznym w Noawej Anglii u szczytu Reaganowskich lat osiemdziesiątych przedstawia kalejdoskopowy obraz i niemal socjologiczną wiwisekcję życia trójki studentów bez planów na przyszłość czy choćby teraźniejszość: ludzi, tworzących przedziwne romantyczne wielokąty w poszukiwaniu jakiegokolwiek sensu w społeczeństwie ogatniętym manią konsumpcji, w którym miłość jest towarem, za który płaci się wyuzdaniem. Bret Easton Ellis z niezwykłą wnikliwością i właściwą sobie, niepozbawioną współczucia ironią przedstawia moralną otchłań, leżącą u podstaw świata dzisiejszych trzydziesto- i czterdziestolatków, pogłębianą rzec by można »niestety« przez kolejne pokolenia. Bret Easton Ellis, jak nikt inny z grona współczesnych pisarzy, mówi Ameryce, co się stało z jej dziećmi.”