Prawdziwa niespodzianka dla miłośników prozy czeskiego mistrza „niepowszedniej powszedniości”. Nigdy dotąd niepublikowany w Polsce tom wczesnych (1968) opowiadań Bohumila Hrabala, z typowymi cechami jego twórczości tamtego okresu: zabawa konwencjami literackimi, fantasmagoryczna wyobraźnia, skłonność do groteski, surrealistyczne poczucie humoru. W „Pieśniach…”, u których podstaw legło zafascynowanie autora XIX-wieczną literaturą jarmarczną, a więc wszelkimi „krwawymi” i „sensacyjnymi” opowieściami powstającymi wówczas ku uciesze gawiedzi, Hrabal buduje pomost pomiędzy dawną i współczesną literaturą popularną. To w tym właśnie tomie znalazł się m.in. przezabawny, wielokrotnie cytowany tekst „Pieśni dziadowskiej”, którą napisali czytelnicy, składający się wyłącznie z fragmentów listów otrzymywanych przez autora, a stanowiący swoistą „cenzurkę” wystawioną ich nadawcom, których emocje wahają się pomiędzy wulgarnymi inwektywami a egzaltowanymi zachwytami.