Rafał A. Ziemkiewicz po „Viagrze mać”, „Frajerach” i „Polactwie” proponuje polskiemu czytelnikowi kolejną dawkę kontrowersyjnej publicystyki w swojej najnowszej książce pt. „Michnikowszczyzna, zapis choroby”, gdzie wnikliwie analizuje działalność Adama Michnika i bezpardonowo rozprawia się z wizerunkiem redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej” jako głównego ideologa postkomunizmu. Nie oszczędza również ludzi z nim związanych.

Ziemkiewicz odpowiada na pytania:

„Michnikowszczyzna – to nie tylko zespół głoszonych przez Michnika tez i postulowanych przez niego zachowań. To grono ludzi, współtworzących jego propagandową linię w »Wyborczej« i w innych, poddających się jej wpływowi mediach. To przede wszystkim liczne grono adresatów tej propagandy, związanych z Michnikiem emocjonalnie w stopniu nie mniejszym, niż wykpiwane na salonach moherowe babcie przepojone podziwem dla księdza Rydzyka. To rzesza polskich inteligentów i jeszcze liczniejsza — półinteligentów, którzy ulegli graniczącemu z amokiem uwielbieniu dla redaktora naczelnego »Wyborczej« jako wyroczni etycznej, politycznej i intelektualnej.”
— Rafał A. Ziemkiewicz, fragment Wstępu