„Światy Solarne” to powieść przenosząca nas w inną rzeczywistość, która spełnia wszelkie wymogi rzeczywistości steampunkowej. Mamy więc technologię wziętą z XIX wieku, ale udoskonaloną tak, że parowe statki przemierzają kosmos. Mamy Układ Słoneczny, którego wszystkie planety są zamieszkane, a Ziemia jest w tym układzie światem zacofanym, peryferyjnym – prym wiodą Merkury, Mars i Wenus.

Na ten system napadają najeźdźcy z kosmosu, a przypomina to trochę steampunkową wersję „Wojny światów” Wellsa.

Przestrzeń kosmiczna wypełniona jest eterem, którym wyszkolony człowiek – czy może raczej humonoid rasy ludzkiej, może oddychać. Aborygeni z kontynentu Australion, czyli u nas Australii, potrafią się dzięki swojej magii teleportować. Humanoidzi mają różne ciekawe sposoby rozmnażania i czasu płodnego, które wprowadzają czytelnika w konsternację, dopóki się w trakcie lektury nie przestawi na wytwory rozbuchanej wyobraźni Maszczyszyna.

Bo przestawić się trzeba koniecznie – powieść jest zakręcona, przewrotna, łamie stereotypy – musimy się myśleć kategoriami innej fizykę, innej biologii. Nie każdemu taka powieść przypadnie do gustu – niewątpliwie jest jednak ciekawym głosem w rodzimym steampunku.