Powieść oparta na życiu Rembrandta van Rijna, osadzona pod koniec życia malarza. Poznajemy postaci związane z życiem artysty. Są wśród nich przyjaciele, członkowie rodziny, kochanki, patroni, malarze-rywale. Dowiadujemy się o ich nie tylko ze spisanych dialogów, ale również z pamiętnika – najbogatszego źródła informacji o samym Rembrandcie, ale także życiu, nauce i sztuce XVII wieku. Przytoczone są fragmenty dramatów (Rembrandt w swoich czasach był znany również jako niezły dramatopisarz), rozmowy z filozofami, m.in. Kartezjuszem, listy od przyjaciół i interesantów, ale także przepisy na farby i listy zakupów. Ostatnie dni życia Rembrandta rozgrywają się w scenerii holenderskich miast, konkretnych ulic i kościołów. Chwilami odnosi się wrażenie, jakby książka została napisana w tamtym czasie, w XVII wieku, przez kogoś współczesnego bohaterom.

Sarah Miano udało się w sposób niewiarygodnie udany połączyć historię, sztukę i fikcję. Bardzo trudno zorientować się, gdzie kończy się prawda, a zaczyna zmyślenie. Nowatorska (bardzo postmodernistyczna) eklektyczna forma wymagały ogromnej erudycji i wyczucia – żeby nie zanudzić czytelnika, a jednocześnie zaznajomić go z kulturą. Autorce nie można odmówić talentu, ale przede wszystkim odwagi i wyobraźni.