„Dziennik” wybitnego prozaika polskiego, Jana Józefa Szczepańskiego, obejmujący lata 1945-2002 (od wyjścia autora z partyzantki po ostatnie zapisy szpitalne) to nie tylko dzieło literackie o wyjątkowych walorach artystycznych, ale rzecz o wybitnych walorach dokumentalno-poznawczych, bo portretująca cały okres powojenny do 2002 roku.

Na kartach „Dziennika” znajdziemy i teksty stricte dziennikowe (życie prywatne, autoanaliza, zapis „przygody pisarskiej”, życie rodzinne, środowiskowe-literackie, polityczne; podróże, spotkania z ludźmi) i istotne teksty epistolarne.

Drugi tom „Dziennika” obejmuje okres bogaty i inspirujący. Szczepański opisuje współpracę ze Stanisławem Różewiczem (scenariusze), podróże do Paryża, do USA i na Spitsbergen, rejsy do Afryki i Azji. W tomie czytamy również o życiu kulturalnym i literackim (przyjaźnie z Lemem, Mrożkiem, Herbertem i bp. Wojtyłą).