Powieść Stefana Żeromskiego Ludzie bezdomni wpisała się do kanonu literatury polskiej od pierwszego wydania w 1900 roku. Głównym bohaterem powieści jest młody lekarz Tomasz Judym, który po skończeniu studiów i odbyciu praktyki w Paryżu postanawia poświęcić swoje życie zawodowe niesieniu pomocy innym, w szczególności najuboższym. Dzieje działalności społecznej doktora Judyma i opowieść o jego miłości do Joanny Podborskiej splatają się w Ludziach bezdomnych z rzetelną, niemal naukową analizą realiów życia polskiego końca dziewiętnastego wieku.

Mało który utwór literacki wywarł tak wielki wpływ na czytelników jak Ludzie bezdomni. Powieść okrzyknięto wielkim dziełem podsumowującym sytuację społeczno-moralną ówczesnej epoki, a równocześnie uznano za protest przeciwko niesprawiedliwości klasowej i niedoli najuboższych.

Żeromski dzięki tej książce stał się „duchowym wodzem pokolenia” młodych ludzi startujących w dorosłość na początku dwudziestego wieku.