„Dostojewski autorem opowieści fantastycznych? W pierwszej chwili może to nas zaskoczyć. Twórcę »Zbrodni i kary« uważa się przecież za realistę, niekiedy nawet za naturalistę. (…) Żywo i precyzyjnie wpisują się w pamięci ulice, domy, klatki schodowe z dokładnie podaną liczbą stopni (…) wnętrza mieszkań, ich sprzęty, nawet tapety, nawet wiszące na ścianach obrazki z ptaszkami; sceny z życia rodzinnego i towarzyskiego, a w nich ludzie o wybujałych temperamentach, o intensywnym życiu uczuciowym, ale zawsze ludzie z krwi i kości, trójwymiarowi, rzec by się chciało – bardziej żywi niż samo życie.

A przecież przy całym wspomnianym realizmie, przy dokładności niemal topograficznej (…) przy owym drobiazgowym odtworzeniu realiów jest w tych utworach coś, co sam twórca określa jako nierealność rzeczywistości. Przypomnijmy sobie jego wielkie dzieła: „Zbrodnię i karę”, „Idiotę”, „Biesy”, „Młodzika”, „Braci Karamazow”; niemal wszystko dzieje się tam naprawdę, nie ma nic takiego, co by się dziać nie mogło zgodnie ze zdrowym rozsądkiem i świadectwem zmysłów – a jednak wydaje się to często całkowicie nierealne, ujrzane jakby w otoczce snu. Zapewne pisarz był realistą z wyboru, a fantastą z usposobienia”.

— Maria Leśniewska