Knut Hamsun (1859-1952) – norweski pisarz, laureat nagrody Nobla za 1920 rok, łączył neoromantyzm z egzystencjalizmem, ale też elementami realizmu przedstawiciel tzw nurtu subiektywistycznego w literaturze skandynawskiej, odwoływał się do Dostojewskiego, mocno wpłynął na tworczość takich pisarzy jak Franz Kafka. Nienawiść do świata anglosaskiego (np w satyrze „Z życia duchowego współczesnej Ameryki”) a z drugiej strony jego patriarchalizm i biologizm zbliżyły go do niemieckiego mitu „krwi i ziemi”, co zaowocowało zajęciem przez niego pronazistowskiego i kolaboracyjnego stanowiska w czasie II Wojny światowej (został za to po wojnie osądzony i ukarany bardzo wysoką grzywną, w zasadzie już nie powrócił „na salony”). Jednak uznawany jest – obok S. Undset – za najwybitniejszego norweskiego pisarza.

Napisany w latach 1888-1890 (opublikowany w 1890) „Głód” uznawany jest za jego najwybitniejsze osiągnięcie, przyniósł mu zresztą natychmiastowy rozgłos i uznanie. Jak pisze sam autor: Co mnie interesuje, to nieskończona różnorodność mojej duszy, dziwność mojego życia umysłowego, tajemnica nerwów w wygłodzonym ciele. Silnie wyalienowany bohater powieści – nawiasem mówiąc sam Hamsun przebywając w USA doznał bardzo ciężkich chwil, tak więc jest w powieści i wątek autobiograficzny – coraz bardziej staczający się w obłęd, a czasem w ekstazę, z powodu własnej psychiki determinowanej głodem, co opisuje autor często niezmiernie realistycznie. „Głód” uznawany jest za najbardziej osobistą z powieści pisarza.