Autobiografia jednego z najważniejszych współczesnych artystów. A właściwie biografia podwójna, ponieważ Ai Weiwei opisuje także losy swojego ojca, urodzonego w 1910 roku wybitnego chińskiego poety, Ai Qinga, który na przełomie lat 20. i 30. studiował w Europie, a w czasach rewolucji kulturalnej w Chinach był szykanowany i trafił do obozu pracy. Ai Weiwei przeplata opowieści o sobie i swoim ojcu, pokazując równocześnie przeobrażenia chińskiego społeczeństwa, przemoc i opresyjność totalitarnego państwa. Opowiada o początkach swojej pracy artystycznej, mniej i bardziej znanych projektach, próbach obejścia cenzury i zaciskającej się pętli politycznej presji, więzieniu i emigracji. Czytając książkę, coraz lepiej rozumiemy źródła jego społecznego zaangażowania i motywacje stojące za słynnymi projektami (jak choćby dziełem „Ziarna słonecznika” w Tate, projektem stadionu w Pekinie czy pracą odtwarzającą zdjęcie wyrzuconego na brzeg ciała małego Alana Kurdiego).

W tekst książki wkomponowane są wiersze Ai Qinga w przekładzie Katarzyny Sarek.