Juan Preciado, spełniając prośbę umierającej matki, przybywa do miasteczka Comala, aby poznać swego ojca, Pedro Páramo. Zastaje martwe miasteczko, porzucone przez mieszkańców. Historię ojca poznaje dopiero po jego śmierci. Pedro Páramo – kacyk, feudalny pan, który rządził w Comali biczem i gwałtem, narzucał swą wolę sztyletem i szubienicą, a żadna z kobiet nie mogła czuć się bezpieczna w jego towarzystwie. Historia gwałtownika jest jednocześnie historią całego miasteczka, przez które przetoczyła się krwawa rewolucja. Dramatem kobiet i mężczyzn, zaplątanych w sidła śmierci i sytuacje, których korzenie tkwią w naturze i dziejach Meksyku.

„Pedro Páramo” to klasyka literatury. Uznawany za prekursora realizmu magicznego, stanowił wzór dla Garcíi Márqueza.

García Márquez wspominając lekturę „Pedro Páramo”, powiedział:

„Alvaro Mutis wspiął się wielkimi susami na siódme piętro mojego domu z paczką książek pod pachą, wyjął najcieńszą i najkrótszą i powiedział do mnie z uśmiechem: »Przeczytaj to, cholera, i się ucz!«. To było »Pedro Páramo«. Tej nocy nie mogłem zasnąć, dopóki nie przeczytałem książki dwukrotnie. Nigdy, od tej strasznej nocy, w którą czytałem »Przemianę« Kafki na nędznej stancji podczas studiów w Bogocie – prawie dziesięć lat wcześniej – nie uległem podobnemu wzruszeniu.”

To właśnie ta książka zainspirowała Márqueza do napisania „Stu lat samotności”.