Powieść błyskotliwa, skrząca się humorem i traktująca o sprawach żywo nas dziś obchodzących, a do tego przewrotna. „Jestem nudziarą” – wyznaje na samym początku bohaterka powieści, Agata. „I mam przerąbane” – dodaje. No, faktycznie – skoro wyemancypowana kobieta współczesna „w wieku lat trzydziestu nie miała jeszcze ani jednego męża, spała tylko z czterema facetami, była zaledwie na trzech balach i nie zmieniła pracy ani razu, odkąd ją podjęła” – powodów do dumy za bardzo nie ma. Ale co się odwlecze… Raz Agata daje szefowi (stuknięty dziwkarz) po gębie i teraz już pracę zmienić musi. Błyskawiczny przegląd aktywów kończy się jedyną możliwą decyzją: „Matko Boska, będę panią nauczycielką!”. Polskiego. W liceum. I w tym momencie jasno się określa rzesza przyszłych wielbicieli pisarstwa Szwai: my wszyscy, którzyśmy się przez szkołę polską przewinęli albo chociaż o nią otarli, czy to jako uczniowie – ogromna, gnębiona większość – czy jako nauczyciele – mniejszość wszechmocna i wredna…