W rozległym dziele Sándora Máraiego osobne miejsce zajmują trzy zbiory miniatur: „Cztery pory roku” (1938), „Niebo i ziemia” (1942), „Księga ziół” (1943). W języku polskim dostępna jest ostatnia z tych książek, „mądrościowa”; w oczekiwaniu na tę, którą autor cenił najwyżej, „Cztery pory roku”, wróżąc jej żywot dłuższy niż innym swoim dziełom, czytelnik polski otrzymuje tom „Niebo i ziemia”, złożony z trzech części: „Niebo i ziemia”, „Ars poetica”, „Sól i pieprz”. Tym, co je łączy, jest poszukiwanie odpowiedzi na pytania: Jak sobie radzić ze światem? Jak pisać? Jak przyjąć sukces, a jak porażkę? Jak żyć? Po co żyć? Czy pisanie zasługuje na tak wielki mozół? Czy życie warte jest powszedniego trudu? Jak i czym wypełnić dany nam czas pobytu między niebem a ziemią? W którymkolwiek miejscu czytelnik otworzy tę książkę, spotka Sándora Máraiego, bez maski, bez pozy, mądrego, ale i wątpiącego, zarazem elegijnego i zdolnego do dowcipu; człowieka ze świata, który przeminął i równocześnie w zagadkowy sposób – trwa.