Nick Cave i Warren Ellis tworzą razem muzykę od ponad 15 lat jako The Bad Seeds, Grinderman i The Dirty Three. Ostatnio współpracowali przy ścieżkach dźwiękowych do takich filmów, jak Propozycja (2005) czy Zabójstwo Jesse’ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda (2007).

White Lunar, podwójna płyta CD, zawiera kompozycje Cave’a i Ellisa z wyżej wspomnianych filmów oraz wybór innych filmowych utworów duetu, w tym wcześniej niedostępny i niepublikowany materiał.

Pierwszą wspólną ścieżkę dźwiękową Cave i Ellis stworzyli w 2005 roku do quasi westernu australijskiego reżysera Johna Hillcoata Propozycja (według scenariusza Cave’a). Rok później duet podjął się kompozycji muzyki do filmu innego Australijczyka Andrew Dominika „Zabójstwo Jesse’ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Ford”. Gdy film Dominika pojawił się na ekranach kin, Hillcoat był już w trakcie realizacji adaptacji „Drogi” (powieści Cormaka McCarthy’ego o podróży ojca i syna przez rozległe pustkowia powstałe w wyniku globalnej katastrofy). Reżyser ponownie poprosił Cave’a i Ellisa o muzyczną oprawę filmu. Jako że ścieżka dźwiękowa do „Drogi” nie ukazała się jeszcze na płycie, wydawnictwo White Lunar stanowi rzadką okazję posłuchania wybranych utworów Cave’a i Ellisa z tego filmu.

Wszystkie trzy wymienione obrazy charakteryzują się epickimi ujęciami krajobrazów i psychologiczną przenikliwością, które doskonale oddaje głębia i rozmach muzyki stworzonej do nich przez Cave’a i Ellisa. Siła oddziaływania tych filmów zapewnia im aurę ponadczasowości. „White Lunar” to dwie płyty zawierające kompozycje z opisanych produkcji. Oprócz tych wielkich przedsięwzięć Cave i Ellis stworzyli także wyrazistą muzyczną ilustrację do dwóch mniej znanych, lecz niezwykle poruszających filmów dokumentalnych, którą prezentuje Płyta nr 2.

W 2007 Cave i Ellis napisali muzykę do wstrząsającego filmu Geoffreya Smitha „Angielski lekarz” o staraniach doktora Henry’ego Marsha, by poprawić kondycję neurochirurgii w postsowieckiej Ukrainie. Podkreślając frustracje i niepokoje przedsiębiorczego lekarza, jego geniusz zawodowy i etyczne lęki, muzyka wzdycha i jęczy niczym instrumenty chirurgiczne, które doktor Marsh wyciąga z trudem od brytyjskiej służby zdrowia. „The Girls of Phnom Penh” (2009) to film Matthew Watsona poświęcony „handlowi dziewicami” w Kambodży. Obraz opisuje trzy młode prostytutki zmagające się z upokorzeniem i nędzą. Ilustruje go dźwiękowy krajobraz Cave’a i Ellisa pełen zapętleń, skrzeczących talerzy i brzmień przypominających gwałtowne syczenie pary.

Obok fragmentów ścieżek dźwiękowych na drugiej płycie znajdziemy także cztery utwory pochodzące z archiwum muzyków. Wszystkie noszą nazwy kraterów: „Magma” powstała na bazie chóru Warrenów śpiewających motyw w zmienionej tonacji, „Zanstra” brzęczy niczym rój szerszeni oblegający łódź podwodną, „Halo” odnajduje sielankowy spokój w obliczu porażki, a „Daedalus” pewnie wzbija się w górę niczym słońce, otoczony perlistymi tonami fletu i szeleszczącymi dźwiękami fortepianu, by nagle rozpłynąć się w ciszy. Cztery utwory tworzą swego rodzaju suitę: „Posłuchaj ich tak, jakbyś słuchał płyty instrumentalnej” sugeruje Ellis. „Pozwól sobie odlecieć.”