Wyrafinowana rozgrywka pomiędzy dwoma reżyserami reprezentującymi różne pokolenia. To trzymająca w napięciu zabawa w przekraczanie granic gatunków filmowych i granic ludzkiej wytrzymałości na manipulację.

Ujmujący i zabawny film, w którym Trier próbuje ograniczać Letha swoimi ukochanymi eksperymentami z formą, a ten robi go za każdy razem na szaro, udowadniając, że jednak liczy się treść. Trier wychodzi tu na pozytywnego, zabawnego gościa, ale taki wizerunek wyłaniał się już z wszystkich wywiadów, których udzielał (choć na pewno nie z ponurych filmów, które firmuje swoim nazwiskiem). Ujmujące jest ostatnie nieczyste zagranie i komentarze Triera. Warto.

Zamiast znęcać się nad ładnymi kobietami, Lars torturuje idola młodości – i efekt jest dużo ciekawszy niż wszystkie jego projekty fabularne razem wzięte. O czym jest The Five Obstructions? Trochę o męce tworzenia, trochę o walce z duchami wielkich artystycznych przodków, trochę o roli artysty w społeczeństwie – ale nade wszystko o Larsie van Tierze, trudnym człowieku i odważnym artyście, który po raz pierwszy bodaj okazuje się obdarzony nie tylko makiawelicznym zmysłem wielkiego manipulatora, ale i nieoczekiwanym poczuciem humoru. Z seansu wyszłam z uczuciem, że pozwolono mi rzucić okiem na coś niebywale ulotnego, intymnego, poruszającego i inspirującego: na delikatną tkankę, z której rodzi się sztuka. W rękach van Tiera temat stary jak sama sztuka ożył i zabłysnął nowym blaskiem. Oto jednocześnie artystyczny autoportret i spojrzenie na stawanie się dzieła; poważna analiza i żartobliwy szkic, obraz inteligentny i wzruszając jednocześnie. To najlepszy film van Tiera - i jeden z najlepszych dokumentów o sztuce, jakie kiedykolwiek zrobiono.