Pozostało tylko kilka dni do długo oczekiwanego konkursu na Największe Warzywo, a dopiero co wyhodowane dorodne okazy zostają zniszczone przez przerażającą, tajemniczą bestię. Nadzieje wszystkich pokładane są w nowym przedsięwzięciu Wallace’a i Gromita i skonstruowanej przez nich maszynie zwalczającej szkodniki…

Dałbym więcej, ale polski dystrybutor zawalił podwójnie - nie dość, że nie można obejrzeć kopii bez dubbingu, to jeszcze nikogo nie interesowało, że Wallace'a zawsze dubbingował w Polsce Kowalewski. Bez niego postać straciła trochę osobowości. Na szczęście film się broni - jak zwykle kilka dobrych przeróbek klasyki (Kic Kong!), cholernie zabawnie wyglądające postacie i dobroduszny humor Nicka Parka. No i oczywiście rzecz najważniejsza: Gromit w świetnej formie.

Aaaaaby Aardman. Najbardziej rozkoszny monster-movie, jaki kiedykolwiek widziałem! Już teraz z niecierpliwością czekam na DVD – aż się prosi o jakieś wypasione wydanie z megadodatkami w postaci wszystkich wcześniejszych krótkometrażówek z przygodami Wallace’a i Gromita.

Jak zawsze, Kamila ogląda wszystko w Niu Jorku i nie wie nic o polskiej wersji językowej. Decyzja dystrybutora o wypuszczeniu tylko wersji dubbingowanej woła o pomstę do nieba - "Wallace i Gromit" to przecież nie jest byle co dla dzieci! W efekcie wiele oryginalnych żartów przepadło bezpowrotnie, zastąpionych modną ostatnio metodą tłumaczenia filmów animowanych na zasadzie "wywalmy oryginał i dajmy coś kompletnie od czapy nawiązującego do polskich realiów". Wierzbięcie to przynajmniej zgrabniej wychodziło, a tu mamy żart taki, że zreformowany królik nazywa się Balcer. Ha ha.

Jak zawsze, kapitalne i świetnie animowane postacie – i te doskonale widzom znane, i te całkiem nowe. Jak zawsze, idealnie dobrane głosy i muzyka. Jak zawsze, znakomity i pełen humoru scenariusz, urzekający dowcipnymi nawiązaniami do „dorosłego” kina, zaskakujący zwrotami akcji i trzymający w napięciu od początku do końca. Jak zawsze, masa drobnych szczegółów, które rozbawią i małych, i dużych, dodatkowo dając powody, by obejrzeć film po raz drugi, trzeci i piąty. Co tu dużo gadać: po prostu Aardman. Od nich nawet fachury z Pixara mają się czego nauczyć.

Fajowa bajka. Świetne postaci, z których każda mogłaby być bohaterem oddzielnego filmu. Mnóstwo okazji do śmiechu i dużo scen akcji zapierających dech w piersiach. Sporo inteligentnych gagów opierających się na szybkich skojarzeniach, niekoniecznie filmowych. Drwina z typowych zagrań klasycznego horroru i szczypta ukochanego przeze mnie surrealizmu. Kilka mrugnięć do dorosłego i przede wszystkim spostrzegawczego widza. Gdzie dobrym przykładem będzie scena z Wallacem zasłaniającym swoje nagie ciało sporym pudełkiem, na którym widnieje napis „may contain nuts”. Ewidentny podtekst erotyczny, chociaż konserwatywni Anglicy pewnie skojarzą ten fakt z ich rodzimą firmą Sainsbury. Firma ta stała się słynna po umieszczeniu – na opakowaniu fistaszków – napisu „Uwaga. Zawiera orzeszki”. „Wallace i Gromit” jest w równym stopniu nieprzewidywalny. Dlatego na plakatach reklamujących „Klątwę królika” powinien widnieć napis „Uwaga. Zawiera żarty”.

Trzeba przyznać, że rozbudowanie krótkometrażowych fabuł do pełnego metrażu udało się twórcom "Wściekłych gaci" nadspodziewanie dobrze. "Wallece i Gromit" ma bardzo procyzyjny scenariusz - z wprowadzeniem, rozwinięciem, sceną kulminacyjną i rozwiązaniem, a także z zaskakującymi zwrotami akcji. Na szczęście pomysłów również nie zabrakło, a nawiązania do horrorowych klasyk są przeurocze. Ale mimo wszystko, film utracił taki surrealistyczny posmak, właściwy dla wcześniejszych produkcji (odzyskuje w kapitalnej scenie "Dogfight"). Ocenę całości obniża jednak zaskakująco słabe tłumaczenie.