Jest to opowieść o poszukiwaniu lidera buntowników i trójkącie miłosnym rozgrywającym się pomiędzy dwoma strażnikami i niewidomą śpiewaczką.

Widziałem ten film dotychczas tylko raz i w dobrym kinie. To znaczy, że nie jestem w stanie zweryfikować pewnego kluczowego spostrzeżenia, z którym poczekać muszę pewnie do premiery DVD. Otóż dźwięk w tym filmie sprawia dziwaczne wrażenie, w którym może się kryć tajemnica zamierzenia reżysera. Sprawia wrażenie rozmyślnego spłaszczenia skali, lekkiego przesterowania i nawet chwilami jakby świadomego rozjechania głosu aktora z obrazem. Jeśli to wszystko jest zamierzone, to znaczy że Yimou poszedł krok dalej w inspirowaniu się azjatyckim kinem spod znaku braci Shaw i tym razem rozmyślnie wplótł do filmu odniesienia do niego nie tylko na poziomie fabularnym (co oczywiste - cała fabuła to manifestacja ich stylistyki), ale i na poziomie technicznym. Szukałem o tym informacji w sieci, ale nie znalazłem żadnego potwierdzenia w wywiadach z Yimou. Widze jednak, że w komentarzach fanów pojawia się to samo podejrzenie. A sam film? Jeśli przyjąć założenie, że to bezpośrednie odwołanie do braci Shaw, to mamy kino B na poziomie wielokrotnie wyższym, piękniejsze i ciekawsze niż w Kill Billu. Do tego o 2 godziny krótsze :) Gdyby uznać, że Hero i Dom to dwie części podobnej opowieści, trzeba by powiedzieć, że różnica między filmami Yimou i Tarantino jest taka, jak między mistrzem i kopistą. Znaczy się niezłe to jest. A piękno obrazu, jak w Hero, przegania ciarki po plecach, wali po gębie i pozostawia w osłupieniu.

Poszczególne kompozycje kadrów zapierają dech w piersiach, uroda Ziyi Zhang zapiera dech w piersiach, ale jako całość film niespecjalnie mnie rozemocjonował. Ot ładna bajka do popodziwiania i szybkiego zapomnienia.

A mnie ten komputerowo rysowany śnieg, który osiada na wszystkim tylko nie na aktorach i w każdej scenie wieje z innej strony, nie przekonał. Wizualnie zachwycający (i ciekawszy fabularnie) był już "Hero", a tu otrzymujemy tylko kolejny pokaz ruchomych slajdów. Ładne to, ale szybko się nudzi, a końcowy efekt psują niedociągnięcia techniczne.

Ok, może to i jest sztuko-walkowa opera mydlana, nie przeczę. W sumie oś fabuły nie odbiega specjalnie od standardu romantycznej telenoweli. Ale to wykonanie! Nie zdarzają mi się takie rzeczy w kinie – zdarzają się w filharmonii, kiedy pięknie grają, a ja siedzę i czuję się jak kretyn, bo ze wzruszenia łzy płyną mi po twarzy. Tym razem Ymou Zhang zrobił mi to, co ostatnio udało się tylko Nowojorskim Filharmonikom – wystawił mnie, kompletnie na to nie przygotowaną i bezbronną, na tyle piękna, że zamarłam z zachwytu, wzruszyłam się jak pensjonarka. Wobec niesamowitej, wizualnej magii tańca z szarfami, walki w bambusowym lesie, sceny na śniegu – blednie wszystko inne: fabuła, aktorstwo, przesłanie - nie mają większego znaczenia. Zhang przypomniał mi coś, o czym może w kinie zapominam zbyt często, goniąc za intelektualnymi smaczkami - że film jest nade wszystko sztuka wizualną, a ruchomy obraz o tak niesamowitej sile zasługuje na najwyższe noty.

Z pewnością jeden z najpiękniejszych wizualnie filmów, jakie kiedykolwiek widziałem. Szczerze powiedziawszy - brak słów na opisanie tego co widać na ekranie. Scena tańca z bębnami, czy walki w bambusowym lesie po prostu porażają swą urodą. Tym razem również (zapewne ze względu na postać niewidomej) ogromną rolę odgrywa dźwięk - warto więc "Dom" oglądać w kinie o dobrym nagłośnieniu. Ale przyznam też jednak, że fabularnie film ustępuje "Przyczajonemu Tygrysowi" i "Hero", będąc raczej prostą i baśniową opowieścią o miłości. Należy pamiętać, aby zaakceptować baśniową konwencję - bez tego seans może byc trudny. Ale najlepiej po prostu rozkoszować się tym co widac na ekranie.