Pięć lat temu Xavier, William, Wendy, Martine i Isabelle spędzili razem lato w Barcelonie. Po długiej przerwie mają okazję spotkać się znowu.

W części pierwszej bohater był po prostu nijaki, tutaj jest już skończonym dupkiem z wydumanymi problemami i wyobrażeniem o miłości, które kompletnie rozmija się z moim. Nie dziwią mnie jednak entuzjastyczne w większości reakcje młodej widowni na ten sequel – filozofia pt. „musisz przelecieć każdą napotkaną dziewczynę, by napotkać tę jedyną” jest dziś przecież szalenie popularna.

Klapischowi udało się po raz drugi! Kontynuacja ma niewiele wspólnego z częścią pierwszą, pokazuje dalsze losy tylko niektórych bohaterów i skupia się na innych tematach, ale poetyka została ta sama. Sponsorami obu filmów są chyba jakieś grupy wspierające globalizację, bo tym razem w wątek niezbyt zręcznie została wplątana Rosja, ale nie ma to wielkiego wpływu na treść. O ile pierwsza część pokazywała przyjaźń, koniec młodości i bolesne próby odnalezienia się w "dorosłym" życiu, to druga skupia się na perypetiach ludzi, którzy w żadne ideały już nie wierzą. Film głównie o miłości, ale przekornie ukazujący ją jako siłę destrukcyjną, z czego zdajemy sobie sprawę, ale i tak w nią brniemy. "Smak życia 2" jest mniej spójny od poprzedniczki, gubi wątki, mniej śmieszy, ale i tak powstał jeden z lepszych sequeli, jakie dane mi było zobaczyć. Powinna być siódemka, oczko niżej od pierwszej części, ale co tam!

Jak zwykle sequel nie dorównuje oryginałowi... tutaj doszło jeszcze to, że bohaterowie mają mniej więcej te same problemy co 5 lat wcześniej, ale jakby czas już najwyższy z nich wyrosnąć. Główny bohater w swoim zagubieniu przestał już być wzruszający i zrobił się trochę jednak taki scurvysynkowaty (kiedy np. zdradza Wendy i wymyśla jakieś kłamliwe usprawiedliwienia).