Bohaterami tej tragikomedii są młodzi ludzie uwikłani w dziwne związki emocjonalne. Jana wydzwania do kochanków z budki telefonicznej pod swoim domem; Mucha porzucony przez kolejną dziewczynę wiąże się z odkurzaczem i manekinem; Piotr, aby zatrzymać dziewczynę, sięga po indiańskie rytuały; Alicja i Jerzy płacą postronnym ludziom, aby ich obserwowali w łóżku, bo inaczej nie mogą się kochać.

Wydumane problemy antypatycznych ludzi, czyli Zelenka znowu swoje. Najlepszy z tego wszystkiego jest idiom w tytule, cała reszta to typowa nowoczesna poezja dla warszawki, czyli takie tam pieprzenie kotka za pomocą młotka, które nie bardzo mnie interesuje.

Równie dobre jak "Samotni" Zelenki, ale zaczynam się już bać, że wszystkie jego filmy są takie same (nie oglądałem jeszcze "Guzikowców"). Mamy tu ten sam nieśpieszny, leniwy czeski humor, w którym bohaterowie o kamiennych obliczach pakują się w groteskowo idiotyczne historie: wysyłają sami siebie DHL-em, oddają krew dla przyjemności odwrotnowampirycznej, ukradkiem podłączają w kawiarni wyniesiony z domu telefon stacjonarny do gniazdka i tak dalej. Wszystko to jest rzeczywiście bardzo zabawne, ale jak obejrzę piąty identyczny film, to zacznę już tupać na sali.

Terry Pratchett kiedyś napisał: "Jeśli jesteś przygotowany żeby regularnie wpuszczać nieco szaleństwa do swojego życia, nigdy nie oszalejesz naprawdę. To ludzie którzy przez siedemnaście lat siedzą i patrzą w telewizor, chwytają strzelbę i ruszają na główną ulicę". Film Zelenki przyznaje mu rację przynajmniej w pierwszej części tego twierdzenia i jest dla takiej terapii wspaniałym instruktażem.