Film przedstawia w jednym ujęciu 300 lat carskich rządów. Bohater filmu, współczesny reżyser jakimś cudem znajduje się w Ermitażu na początku XVII wieku. Spotyka tu cynicznego francuskiego dyplomatę i razem ruszają w podróż w czasie, która kończy się w latach obecnych. Podróżując przez Ermitaż, napotykają historyczne postaci z ostatnich dwustu lat i są świadkami zadziwiających scen, rozgrywających się w imperium carskim.

Dobra, to teraz ja pojadę do Rosji i będę wam puszczał przez półtorej godziny jeden zapętlony kawałek Arki Noego.

Podejrzewam, ze całe pokolenia studentów szkół filmowych będą rozbierać ten film na klatki na zajęciach – analizować to słynne półtoragodzinne ujęcie, i rozwodzić się nad techniczną trudnością, i zachwycać rozwiązaniami realizatorskimi. To jednak jedyna publiczność, która nie będzie się nudziła. Historyczny fresk Sokurowa jest bowiem niesamowitym osiągnięciem technicznym, ale treść jakby nie do końca do tej formalnej doskonałości dorasta. Owszem, film ma nieoczekiwanie magiczne, poetyckie momenty. Jednak dla widza nieobeznanego z rosyjską historią pozostaje to pięknie sfilmowana, ale martwa maskarada. Serce zabije może mocniej w ostatniej scenie balu, ale to wszystko. Wspomnienia rozwieją się szybciej niż mgła nad zimową Newą.