Lato 1949 roku. Ed Crane jest fryzjerem żyjącym razem z żoną Doris w małym miasteczku w Kalifornii. Ich egzystencja upływa pod znakiem szarzyzny i rozczarowania, a poza marzeniami o lepszej przyszłości tak naprawdę łączy już ich niewiele. Dlatego, kiedy pojawia się możliwość zmiany (Ed odkrywa, że jego żona ma romans i zaczyna szantażować kochanka w celu wyłudzenia pieniędzy na otwarcie własnego interesu), nie waha się długo. Niestety, cena jaką przyjdzie mu za to zapłacić może się okazać zaskakująco wysoka.

Po serii cieplejszych obrazów, Coenowie powracają do chłodniejszego kina. Fenomenalne zdjęcia, bardzo dobra rola Thorntona (ta twarz to w zasadzie uosobienie noir) i dwie godziny komentarza na temat małżeńskiej odmiany noir, jaką uprawiał James M. Cain. Moim zdaniem to jeden z najlepszych filmów Coenów, ale aby go docenić, trzeba miec ochotę przyjrzeć się z bliska cechom czarnego kryminału przepisywanym na nowo przez autorów. Bez tego seans może się skończyć... głębokim snem.

Stylowy i świetnie zagrany hołd dla kina noir. Ale emocje żadne.

Jak lubię dotychczasowe filmy braci Coen, tak ten mnie po prostu znudził. Czułem się rozczarowany tak jak 'Tańcząc w ciemnościach' von Triera. Główny bohater ma życie do chrzanu i im więcej się miota, tym więcej mu się chrzani. Jednak wolę filmy, w których na zakończenie czekam z jakimkolwiek choćby cieniem napięcia.

Niewielu twórcom udaje się pokazać dramat niemal jak z greckiej tragedii na tle zakładu fryzjerskiego z zapyziałego miasteczka. Cohenom się udało - film wyszedł subtelny, stonowany, ale przejmujący. Billy Bob Thornton jako małomówny fryzjer w nierównej walce z wrednym przeznaczeniem kreuje najlepszą rolę od czasu Sling Blade. Mac Dormand i Gandolfini też pokazali klasę. Przepiękne, czarno-białe zdjęcia Rogera Deakinsa zapewniają całości wspaniałą oprawę wizualną - widać film noir lubi czerń i biel. Kameralny i niespieszny, film wymaga uwagi i wyczucia konwencji noir, ale dostarcza znakomitych wrażeń - jak każde danie dla smakoszy.

Tym razem się prawie udało. Przed laty Cohenowie potrafili mnie rozbujać: ‘Raizing Arizona’ czy ‘Miller's Crossing’, od kilku lat jakoś nie. I tu również - mimo niezłego aktorstwa, przekombinowanej fabuły i braku kolorów jakoś mnie nie porwało.

Każde ujęcie to dzieło sztuki - uczta dla fotografików. Poza tym powolna narracja i skrajnie pesymistyczna wymowa całości. Ale do 'Fargo' daleko.