Japonia lata 70. XIX wieku. Kapitan Nathan Algren (Tom Cruise), ceniony oficer amerykańskiej armii zostaje zatrudniony przez cesarza, aby stworzyć pierwszą w historii kraju nowoczesną armię. Podczas gdy cesarz pragnie wytępić starożytnych japońskich wojowników, kapitan Algren ku swojemu zaskoczeniu jest pod ogromnych wrażeniem spotkanych samurajów. W środku zmagań między dwoma światami, na przełomie dwóch er, amerykański oficer będzie miał tylko swój honor za przewodnika.

Zakłamany film, który pod pozorem pochwały honoru i tradycji sprzedaje pochwałę amerykańskiego styly życia, a już na pewno amerykańskiego stylu kręcenia filmów. Obraźliwych koncepcji jest tu co nie miara. Zapity Jankes w kilka mięsięcy osiąga to, do czego japońscy wojownicy dochodzili przez dekady. Daje lekcję samurajskiego honoru samemu cesarzowi. Pozornie wychodzi na twardziela, w rzeczywistości okazując swoim wybawicielom zupełny brak szacunku. Do tego, cholera, przeżywa, kiedy oni wszyscy padli. Dodaj do tego standardowo łzawe chwyty Eda Zwicka (dziesięciominutowa śmierć w zwolnionym tempie w takt wzniosłej muzyki) i wyjdzie fim, na którym chce się z rozpaczy otworzyć wnętrzności.

Film przekłamany? Zgoda. Mało realistyczny? Zgoda. Nijak odzwierciedlający rzeczywisty kodeks samurajów? Zgoda raz jeszcze. Ale poza tym dostajemy zapierającą dech w piersiach scenę batalistyczną, świetną choreografię i kostiumy godne Oscara. No i Tom Cruise wreszcie nie jest egzaltowanym lalusiem, co więcej – przez cały film chyba tylko raz się uśmiecha. I mimo iż Ken Watanabe kradnie mu cały show, to i tak widać wysiłek włożony w rolę. Summa summarum, bardzo przyzwoita rozrywka, a jak ktoś chce się uczyć historii Japonii na hollywoodzkich blockbusterach, to już jego problem.

Przez cały film miałem wrażenie, że oglądam remake "Tańczącego z wilkami", w którym Indianie zostali zastąpieni samurajami. Amerykański oficer opuszcza armię, by przyłączyć się do eksterminowanych autochtonów, gdzie poznaje ich kulturę i pomaga w walce. Jako widowisko sprawdza się to jednak całkiem przyzwoicie – ale na to akurat skazany chyba jest każdy film, w którym Hans Zimmer ilustruje muzycznie scenę bitwy. Poza tym świetny Ken Watanabe.

Film zaczyna się od intro tak idiotycznie napuszonego, że potem może być już tylko lepiej – no i nawet jest. Parę ładnie zrealizowanych scen batalistycznych, przyjemne zdjęcia. Znowu wychodzi na to, że cała Japonia czekała tylko, by Tom Cruise przybył i urządził cesarzowi wykład o etyce samurajskiej oraz nauczył dzieci gra w baseball, ale czegóż można się spodziewać po hollywoodzkiej superprodukcji. Kto wie, gdyby nie Tom, może dałoby się ten film oglądać z przyjemnością. Swoją droga żal mi trochę Cruise’a. Facet najwyraźniej się stara jak może. W każdej scenie wymagającej ukazania silnych emocji bohatera krzyczy, ile tylko sił w wątłej piersi. Marszczy się. Napina. I co? I nic, niestety - mimo tych wysiłków Ken Watanabe nadal jest o niebo lepszy w każdej scenie. Koledzy po fachu mówią, że Cruise to wyjątkowo ciężko pracujący aktor, ale najwyraźniej tytaniczny wysiłek nie zastąpi widać odrobiny talentu.

Bez jaj. Cruise - samuraj? Aż tak naiwny nie jestem, by to łyknąć. Zresztą i tak kolega Japończyk ukradł mu film. A całość to słaba podróbka "Tańczącego z wilkami" z ninja w roli wilków.

Film hollywoodzki, ale hollywoodzki w najlepszym wydaniu. Oczywiście - nie należy oczekiwać uroku filmów Kurosawy. Nie należy też traktować obrazu jako lekcji historii o XIX wiecznej Japonii (choć główna oś konfliktu to fakt historyczny). Nie należy oczekiwać realizmu - wioski japońskie przypominają raczej skanseny. Ale za to można oczekiwać sprawnie zrealizowanego widowiska o dobrym scenariuszu, reżyserii, znakomitych zdjęciach i nie pozbawionego nastroju. A finałowa bitwa jest niewątpliwie jedną z lepiej zrealizowanych scen batalistycznych w ostatnich latach. Dodatkowy punkt za samą Japonię i ładne zaznaczenie tego jak karabin maszynowy kończy erę bohaterów.