Bohaterami opowieści są właściciel podupadającej fabryki skarpetek oraz jego zasłużona pracownica. Ich życie to bieda, rutyna i monotonia, a język ogranicza się do trzech kwestii na krzyż. Kiedy przyjeżdża brat Jacobo, Marta wciela się w rolę jego żony. Monotonia życia obojga zostaje na chwilę przerwana. Marta odżywa, a Jacobo doskonali się w pielęgnowaniu nienawiści wobec brata...

Cierpkie, acz sympatyczne kino. Kameralne do bólu, minimalistyczne, ale jednak podobało mi się o wiele bardziej niż podobne w duchu filmy Kaurismäkiego, chyba głównie dzięki trojgu bohaterom dramatu – fantastycznym twarzowcom (coś jakby mieć w jednym filmie Saddama Husajna, Marię Kaczyńską i uczesanego Wojciecha Kilara), którzy genialnie wydobywają tu subtelny, podskórny humor ze scen pozornie bardzo, ale to bardzo dołujących.

Film z pozoru nieatrakcyjny jak jego bohaterowie, ale procentuje z czasem. Bynajmniej nie jak wysokoprocentowy alkohol w tytule. Tytuł to po prostu słowo, które każe powiedzieć fotograf, by jego modele na zdjęciu wyglądali na uśmiechniętych. Nie ma tu dynamizmu związanego z rozwojem akcji – czas sączy się wolno jak w „Nieustających wakacjach” Jarmuscha. Dzięki temu jest miejsce na to, by przyjrzeć się szczegółom, zatrzymać na czymś, co tylko z pozoru jest banałem, wsłuchać się w kilka słów wypowiedzianych przez bohaterów – i tu tkwi sedno wirtuozerii filmu. Szansa na to, że zmienią się bohaterowie, jest niewielka, ale jest. Ona zwodzi widza, wciąga. To opowieść o ludziach w mocno średnim wieku, zakorzenionych w monotonnej rzeczywistości. Doszli do mistrzostwa w oszukiwaniu samych siebie. On, właściciel podupadającej fabryczki skarpet prosi ją, swoją pracownicę, by przez kilka dni, podczas wizyty jego brata, poudawała jego żonę. Ona się godzi, licząc być może na coś więcej. Co się stanie, warto zobaczyć samemu. Urugwajski reżyserzy Juan Pablo Rebella i Pablo Stoll opowiadają o pogodzeniu się ze światem i strachu przed jakąkolwiek zmianą. Sytuacje, w których znajdują się bohaterowie, nasycone bywają ironią. „Whisky” – co zaskakuje – bywa śmieszne, ale nie w prosty, komediowy sposób.