Do szkoły dla niewidomych w Teheranie po swoje dzieci przyjeżdżają rodzice, aby je zabrać na wakacje. Wszystkie dzieci wyjeżdżają, tylko ośmioletni Mohammad ciągle czeka na swojego ojca. Kiedy ten w końcu przyjeżdża, pyta nauczycieli, czy jego syn nie mógłby zostać w szkole na stałe. Nauczyciele odmawiają. Ojciec zabiera więc Mohammada do domu, który znajduje się w górach na północy Iranu. Podróż ta jest pełną radości afirmacją życia i świata.

Bardzo piękny film. Tak jak w poprzednich filmach, Majid Majidi opowiada prostą historię o kontakcie dzieci z dorosłymi. To, co w innych rękach mogłoby wyjść naiwnie i manipulatorsko, u Majidi robi wrażenie prawdziwego i szczerego. A do tego całość opowiedziana jest bardzo oszczędnie, bez wyciskania wszystkich emocjonalnych momentów do ostatniej kropli. Nawet główny przekaz religijny podany jest bez nadmiernego przyciągania do niego uwagi. To jeden z tych filmów, które na sali kinowej ogląda się 'normalnie', a już kilka godzin po seansie myśli się o nim z absolutnym podziwem dla subtelności przekazu.