Nękany obsesyjnymi lękami przed owcami Henry Oldfield wraca na rodzinną farmę. Od powrotu do domu Henry przeczuwa, że na farmie dzieje się coś niedobrego. Początkowo zrzuca to na karb własnych lęków i przywidzeń związanych z tajemniczym wypadkiem z dzieciństwa… Wkrótce okazuje się, że rzeczywistość zaczyna go przerastać, a zmutowane owce rozpętują prawdziwy horror.

Oryginalny tagline „Czarnej owcy” brzmi: „W Nowej Zelandii jest 40 milionów owiec… I wszystkie są wkurzone!”. A są wkurzone dlatego, że pewien szalony genetyk postanowił poeksperymentować na milusińskich owieczkach, jednak – jak to zwykle bywa – stracił nad nimi kontrolę. Film nie jest idealny, miewa dłużyzny, ale wygrywa już samym pomysłem na krwawy horror komediowy, w którym mordują zwierzęta uważane za najłagodniejsze na świecie. Efekty specjalne przygotowała firma Weta Workshop (ta od „Władcy Pierścieni”), a nad wszystkim unosi się duch wczesnych produkcji gore Petera Jacksona. Fani gatunku nie powinni tego przegapić.

Pomysł zabawny, ale tak po 15 minutach nużący. Czyli, wszystko w normie.

Casus „Wysypu żywych trupów” Wrighta i Pegga. Przednia zabawa przez dwadzieścia minut. Podobnie jak w przypadku zwały z zombie, zwała z owiec nie jest kopalnią pomysłów i motywów. Nie ma w tym winy reżysera, ani aktorów (klimat pierwszych filmów Jakcsona robi swoje), nawet scenarzyści mają czyste ręce. To po prostu materiał na krótki metraż.

Zabawne. Komediowy horror o owcach w owcołaki zamienionych może wywołać lekką panikę na terenach, gdzie owce się hoduje. W dużych miastach można go oglądać bez skutków ubocznych i naprawdę się pośmiać. Kino powinny omijać jednak osoby o wrażliwych żołądkach, którym robi się niedobrze na widok krwi i wywlekanych z ludzi wnętrzności. Twórcy pełnymi garściami czerpią motywy, którymi od lat karmią się horrory na serio – jest więc trauma z dzieciństwa, eksperymenty genetyczne, śmiertelna zaraza rozprzestrzeniająca się z szybkością błyskawicy. Wszystko to podlano obficie czarnym humorem.