Początki krwawej wojny pomiędzy arystokratycznymi i bezwzględnymi Wampirami oraz Lykanami, ich niewolnikami i sługami pilnującymi ich podczas dziennego snu. Uciemiężeniu postanawia przeciwstawić się pochodzący z plemienia Lykanów Lucian, który wraz z grupą swoich pobratymców chce stawić czoła potężnemu królowi Wampirów, Viktorowi. Do walki w szeregach Lykanów staje także ukochana Luciana, Sonja.

Nie wiem, po kiego grzyba powstał ten prequel. Wszystko co najważniejsze zostało opowiedziane w poprzednich (następnych) dwóch częściach i żaden pomysł scenarzystów nie uzasadnia rozciągania historii do pełnometrażowego filmu. Ot, wilczy Romeo zakochuje się w wampirzej Julii (Rhona Mitra, która, trzeba przyznać, świetnie wygląda w obcisłych skórzanych wdziankach) – córce komendanta wampirzego obozu pracy dla… wilkołaków, a równocześnie szykuje swoich pobratymców do gatunkowowyzwoleńczego zrywu. Bill Nighy nawet nie udaje, że mu się chce grać, a wilkołaki okazują się zupełnie w porządku chłopakami…

A dlaczego Lykanie po prostu nie przyjdą do wampirów za dnia, w liczbie, powiedzmy, trzech osobników i nie wyrżną ich w mgnieniu oka? To oraz inne pytania, na które nie ma odpowiedzi, nie powinny zaprzątać Waszych głów. Liczy się sieczka, fajna scenografia i Rhona Mitra, osoba w pewnych kręgach kultowa. Ładne plecki.