Historia o dorastaniu i utracie niewinności. O trudnej granicy pomiędzy światem nastolatków i dorosłych. A także o życiu, w którym rodzice bywają równie zagubieni jak dzieci. Trójka 12-latków, całkowicie różniących się od siebie charakterem, tworzy paczkę najlepszych przyjaciół. Wchodzą właśnie w wiek dorastania i określania swojej tożsamości. Tymczasem tragiczna śmierć brata jednego z nich przyśpiesza to dorastanie i zmienia zupełnie ich życie…

Miałem skojarzenia z „Mean Creek” Estesa. Podobna estetyka, ten sam naznaczony fatalizmem koniec niewinności, równie dobre role młodocianych aktorów, jeszcze więcej niespodziewanych zwrotów akcji. Amerykańskie kino niezależne trzyma formę.

Smutne strasznie. Trzy historie mniej (Leonard) lub bardziej (Jacob i jego brat) dramatyczne, które pokazują jak łatwo dorośli zapominają o tym, jak odczuwają dzieci i jak – mniej lub bardziej świadomie – potęgują dziecięce koszmary. „12 lat i później” to taki solidny przedstawiciel amerykańskiego kina niezależnego – solidny scenariusz, dobre aktorstwo (świetnie dobrani dziecięcy bohaterowie), spokojna narracja. Przyznam też, że szokujące rozwiązanie wątku Jacoba zaskoczyło mnie bardzo mocno.