Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Michael Cuesta
‹12 lat i koniec›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Tytuł12 lat i koniec
Tytuł oryginalnyTwelve and Holding
Dystrybutor Vivarto
Data premiery12 grudnia 2008
ReżyseriaMichael Cuesta
ZdjęciaRomeo Tirone
Scenariusz
ObsadaConor Donovan, Jesse Camacho, Zoe Weizenbaum, Jeremy Renner, Annabella Sciorra, Linus Roache, Bruce Altman
MuzykaPierre Földes
Rok produkcji2005
Kraj produkcjiUSA
Czas trwania94 min
WWW
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Parszywa dwunastka
[Michael Cuesta „12 lat i koniec” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Szczęśliwie dzieciństwo? Nie róbcie sobie jaj. To pojęcie wymyślili dorośli. Szczęśliwe dzieciństwo kończy się tak gdzieś na czwartym-piątym roku życia, potem robi się coraz gorzej, by życie osiągnęło stadium koszmaru około wieku 12 lat. Niezrozumienie rodziców, potrzeba akceptacji rówieśników, terror szkolny, itd. Film „12 lat i koniec” mówi o takich koszmarach wyraziście i bez sentymentów.

Konrad Wągrowski

Parszywa dwunastka
[Michael Cuesta „12 lat i koniec” - recenzja]

Szczęśliwie dzieciństwo? Nie róbcie sobie jaj. To pojęcie wymyślili dorośli. Szczęśliwe dzieciństwo kończy się tak gdzieś na czwartym-piątym roku życia, potem robi się coraz gorzej, by życie osiągnęło stadium koszmaru około wieku 12 lat. Niezrozumienie rodziców, potrzeba akceptacji rówieśników, terror szkolny, itd. Film „12 lat i koniec” mówi o takich koszmarach wyraziście i bez sentymentów.

Michael Cuesta
‹12 lat i koniec›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Tytuł12 lat i koniec
Tytuł oryginalnyTwelve and Holding
Dystrybutor Vivarto
Data premiery12 grudnia 2008
ReżyseriaMichael Cuesta
ZdjęciaRomeo Tirone
Scenariusz
ObsadaConor Donovan, Jesse Camacho, Zoe Weizenbaum, Jeremy Renner, Annabella Sciorra, Linus Roache, Bruce Altman
MuzykaPierre Földes
Rok produkcji2005
Kraj produkcjiUSA
Czas trwania94 min
WWW
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Bohaterowie filmu – troje dwunastolatków – są przyjaciółmi z małego amerykańskiego miasteczka. Jacob Carges urodził się z wielkim znamieniem na połowie twarzy, które wciąż staje się celem szyderstw rówieśników. Jednak to dopiero początek dramatu. Dwóch chłopaków z sąsiedztwa podpala domek na drzewie, w którym przebywa akurat jego brat, Rudy. Chłopak ginie, a sprawcy trafiają do poprawczaka. Jacob cierpi nie tylko ze względu na śmierć bliskiej osoby, ale też dlatego, że coraz lepiej zdaje sobie sprawę, iż owo oszpecenie powodowało, że rodzice kochali go – i nadal kochają – słabiej niż jego brata. Leonard jest grubasem, z którego śmieją się koledzy. To nie jego wina, w jego rodzinie po prostu zawsze dużo się jadło (świetna scena świątecznego obiadu, podczas którego nikt nie rozmawia, a wszyscy się opychają) i wszyscy mają pokaźną tuszę. Leonard postanawia to zmienić, a nawet zmusić do zmiany zachowań swą matkę. Podejmuje radykalne kroki, które mało nie kończą się tragedią. Malee to z kolei dziewczyna cierpiąca na niedobór rodzicielskiej miłości. Ojciec dawno temu uciekł z domu, obecnie sporadycznie podtrzymuje tylko kontakt telefoniczny, matka – psychoterapeutka – ma także bardzo mało czasu dla córki. Malee w poszukiwaniu uczucia obdarowuje nim jednego z pacjentów matki, przystojnego byłego strażaka. A ponieważ uważa, że jest dojrzałą kobietą (pojawiła się już pierwsza miesiączka), zaczyna działać na rzecz nadania bardziej cielesnego kształtu owemu uczuciu…
„12 lat i później” to film szczery i smutny, bardzo dobrze i przekonująco zagrany przez młodych aktorów. Niespieszne tempo podkreśla nastrój osamotnienia dziecięcych bohaterów, wyalienowanych zarówno ze świata dorosłych, jak i rówieśników. Nie mamy co liczyć na rozwój akcji zgodnie z oczekiwaniami – zwykle przecież takie fabuły kończą się otwarciem obu stron, przełamaniem lodów, swego rodzaju katharsis, po którym wszystko powinno być już ułożone na właściwych torach. Nie, na taki happy end liczyć tu nie można. Choć dwa wątki kończą się jakimś promykiem nadziei, możemy obawiać się, że jest to nadzieja złudna, a koszmar dorastania powróci wkrótce ze zdwojoną siłą. Nawet owego promyczka nie widać w trzecim z wątków – Jacoba. „12 lat i później” to nie dzieło o ambicjach wychowawczych, to smutne studium samotności i niezrozumienia.
Nietrudno stwierdzić, kto jest winien bólu, jaki dotyka dziecięcych bohaterów. To oczywiście świat dorosłych, który swe animozje i nienawiści nieświadomie nawet przenosi na dzieci. Dorośli nie pojmują nawet, jak opacznie mogą być zrozumiane ich słowa, jak odebrane ich czyny. Trudno się dziwić, skoro oni sami nie próbują nawet pojąć problemów swych dzieci, uważając je nieraz po prostu za irytujący problem we własnym życiu, który należy – dla własnej wygody – ignorować. Jakże łatwo ci dorośli zapominają o tym, jak trudno być dwunastolatkiem. W końcu to oni wymyślili przecież pojęcie szczęśliwego dzieciństwa.
koniec
3 stycznia 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż autora

Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski

Statek szalony
— Konrad Wągrowski

Kobieta na szczycie
— Konrad Wągrowski

Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski

Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski

Migające światła
— Konrad Wągrowski

Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski

Miliony sześć stóp pod ziemią
— Konrad Wągrowski

Tak bardzo chciałbym (po)zostać kumplem twym
— Konrad Wągrowski

Kac Vegas w Zakopanem
— Konrad Wągrowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.