Weronika jest młoda kobietą, która z pozoru wiedzie idealne życie. Jednak w jej własnych oczach wydaje się ono mdłe i dlatego, bez wyraźnego powodu, Weronika postanawia odebrać sobie życie. Kiedy odzyskuje przytomność w szpitalu psychiatrycznym, lekarze oznajmiają jej, że zostało jej zaledwie kilka dni życia. Paradoksalnie ta wiadomość budzi w niej głód poznania, emocje oraz wolę życia, jakich nigdy wcześniej nie doznała.

Lepsze niż się spodziewałem. Buffy jest o dziwo wiarygodna w roli Weroniki, a Jonathan Tucker wreszcie zmężniał. Oczywiście Emily Young tylko w miarę sprawnie sprzedaje banały, ale przynajmniej robi to bez egzaltacji książkowego pierwowzoru.

Wiele o tym filmie mówi fakt, że najlepiej wypada w nim Sarah Michelle Gellar z ponurą miną szczerze zniechęconej do życia dziewczyny. W dialogach bohaterowie wymieniają się wyłącznie prawdami oświeconymi, w czynach porywają się jedynie na podniosłe działania o niebywałej roli dla ich życia. Coehlo powinien być z tego filmu dumny. Emily Young z nabożnością szóstkowej uczennicy spija z kart jego książki każde słowo.

Nie czytałem książek Paolo Coehlo; wiem tylko, że wypada na nie pluć. Po obejrzeniu filmu domyślam się, że dzieje się tak przez wzgląd na ich deklaratywny ton – co drugi dialog brzmi jak maksyma z „Aforyzmów na każdy dzień”. Ale mnie deklaratywność nigdy nie przeszkadzała (z tego, co wiem, nie przeszkadza też miłośnikom Eisensteina) – więc ośmieliłem się ów film polubić. Zaleta główna: zacięta, pozbawiona słodyczy twarz Gellar. Gra z powagą i przezwycięża materiał literacki. Film jest porażką, ale trochę da się z tego płonącego domu wynieść dla siebie.