Rebecca i jej chłopak Julian z radością oczekują swojego pierwszego dziecka. W chwili, kiedy Rebecca rodzi zdrowego chłopca, wydaje się, że ich szczęście będzie trwać wiecznie. Jednak kobieta zamiast spodziewanej bezwarunkowej miłości matczynej odczuwa zagubienie. Pojawia się bezsilność i desperacja, a jej własne dziecko staje się dla niej kimś obcym. Ze swoich problemów nie jest w stanie nikomu się zwierzyć, nawet Julianowi...

Film raczej zyskuje w kategoriach wagi tematu i zacięcia edukacyjnego niż w kategoriach czysto artystycznych. Reżyserka jasno mówi, że „Obcego we mnie” nakręciła, ponieważ nie znała wcześniej żadnego filmu podejmującego temat depresji poporodowej i odrzucenia przez kobietę własnego dziecka. Całość jest przekonująca, naprawdę dobrze zagrana (zwłaszcza przez odtwórczynię głównej roli, Susanne Wolff), ale z pewnością będzie lepiej odebrana przez osoby rozumiejące, z czym może wiązać się pojawienie w domu dziecka. Dla innych będzie to zapewne jedynie informacja o tym, że istnieje coś takiego jak depresja poporodowa i może pojawić się w zupełnie normalnym otoczeniu. A dla mnie jeszcze będzie to informacja, że są kraje, w których istnieje zorganizowane lecznictwo takich schorzeń (np. Niemcy), w przeciwieństwie do ograniczenia się do oskarżeń o bycie wyrodną matką (a taka byłaby zapewne reakcja w 90% przypadków w naszym kraju).