Frank Goode, po śmierci żony, próbuje odzyskać kontakt z dorosłymi już dziećmi. Postanawia wyruszyć w podróż i niespodziewanie odwiedzić całą czwórkę: Davida, który jest „uznanym artystą” w Nowym Jorku, starszą córkę Amy, która „wysoko zaszła w reklamie”, Roberta, „dyrygenta w Chicago” i Rosie – „główną tancerkę w rewii w Las Vegas”. Jak wiele wspólnego z rzeczywistością ma to, co Frank wiedział do tej pory o życiu swych dzieci...?

Że zacytuję ostatnie słowa Anne Byrne z „Opowieści z hrabstwa Essex”: „Ale kto powiedział, że łatwo jest kochać, hm? Mimo wszystko, od tego jest przecież rodzina”. Rodzina Goode z filmu Jonesa też miłuje się jakoś nieporadnie, często niewłaściwie, ale przynajmniej chce. O ilu familiach nie można powiedzieć nawet tego? Materiał do refleksji plus wybitna, wyciszona, a zarazem niezwykle charyzmatyczna kreacja De Niro.

Świetnie do oglądania w parze z „To skomplikowane”. Gdzie Nancy Meyers chichocze, tam Kirk Jones zamyśla się, wyciągając gorzkie wnioski. Nie sądziłam, że od Roberta De Niro doczekamy jeszcze roli z realnym dramatem w tle.

Estetycznie i aktorsko nie ma to wiele wspólnego z oryginałem Tornatore. De Niro jest wyczekujący i cichy; Mastroianni był żywszy (dostał też więcej scen wizyjnych). Ale dzięki temu właśnie główny temat wybrzmiewa tu mocniej: ojciec, który zapomniał spytać swoje dzieci o to, kim są, płaci okrutną cenę za swą rodzicielską pychę. Siła tej historii tkwi w centralnej sprzeczności: ojcowska pycha nie przyszła wcale w miejsce miłości, ale była jej przedziwną częścią składową.