Film aktorski z elementami animacji. Starszy, schorowany ojciec i opiekujący się nim syn. Codzienne zabiegi pielęgnacyjne, z trudem jedzone posiłki, strzępki rozmów. I montowane równolegle sekwencje wspólnej wędrówki przez las. Przejmująca opowieść o sprawach najważniejszych - szukaniu wzajemnego porozumienia, przełamywaniu barier, zaufaniu, uczuciu, potrzebie bliskości.

Wobec tajemnicy śmierci wszyscy jesteśmy bezradni, a w „Lesie” widać, że artyści także. Wyraźnie Dumała koncentruje się stronie wizualnej, dążąc raczej do oddziaływania na zmysły widza i nieprzesadnie bacząc na resztę. Jego film wymienia z widzem parę obojętnych słów, chłodnych zdań i banalnych uwag o umieraniu w oparciu o proste metafory i opozycje. Dom to przestrzeń we władzy syna, w lesie przewodzi ojciec. W domu ojciec jest bezradny, w lesie odwrotnie. W domu wygrywa młodość, w lesie – doświadczenie. I tak dalej, bez końca. Dla polskiego kina taki film to może nowość i symbol odwagi, ale w europejskich i azjatyckich kinematografiach podobnych rzeczy powstało już na pęczki.

Dumała. Kręci. Tylko. Dużą. Literą. Dlatego: Ojciec; Syn; Śmierć; Rzeka; Krew. Rzeką Płynięcie i Krwi Ssanie, Ojca z Synem Bytowanie. A widz w lesie, niestety.

Czarno-biała filmowa elegia. Oszczędna, ale pełna ekspresji. Elegancka i poruszająca. Z przykuwającymi uwagę surowymi rolami Mariusza Bonaszewskiego i Stanisława Brudnego. Film nie dla każdego, ale warto wejść w świat skomponowany przez wybitnego artystę.