Bohaterem opowieści jest rybak z małej irlandzkiej wioski, który w swoich sieciach znajduje pewnego dnia żywą dziewczynę. Po jej pojawieniu się w wiosce odmienia się nie tylko życie rybaka, ale także wszystkich innych mieszkańców. Ludzie zaczynają wierzyć, że dziewczyna to ′Ondine′, mitologiczna morska nimfa.

To prawdopodobnie jeden z lepszych Jordanów, choć delikatnie wyślizgujący się z tego, co zwykło się cenić u twórcy „Gry pozorów”. Dzieje się tak dlatego, że to czy fabuła nas przekona, zależy od tego, czy uwierzymy w bajkową nastrojowość. W nastrojowości Jordan, odnoszę wrażenie, nigdy nie był mocny. Gra natomiast należy do brawurowych, bo reżyser dochodzi z historią nieomal do absolutnie ostatniego momentu w którym jeszcze można wszystko zakwestionować, a nie przekracza chwili w której widz czułby się oszukany. Ambitne to i ryzykowne, ale widać w tym niezachwianą rękę prawdziwego mistrza narracji, sugestywnie usypiającego czujność widza bajeczkami i potem, w pełni uprawniony sposób, fundującego zwrot akcji bardzo w swoim stylu. Szkoda tylko, że „Ondine” nie ma ciężaru tematycznego tych najlepszych Jordanów.

Dobra Bachleda, dobry Farrell, tylko wskaźnik ładności trochę za duży, jak na mój gust. Wolałem, kiedy Jordan obracał się „W towarzystwie wilków” i malował swe bajki ostrzejszymi kolorami.