Współczesna, wielowątkowa opowieść ukazująca 18 godzin z życia czwórki nieznajomych. Każde z nich przyjechało do Warszawy w ten sam zimowy dzień, by odmienić swoje życie i odnaleźć miejsce w tajemniczej, wymykającej się łatwemu opisowi metropolii. Drogi bohaterów będą się przecinać, a wzajemne spotkania na zawsze odmienią ich losy.

Teraz już wiem, dlaczego po ogłoszeniu wyników gdyńskiego festiwalu było tyle gwizdów. Ten fatalny aktorsko, nieprzemyślany reżysersko i byle jak zrealizowany film sprawia wrażenie kompletnej przypadkowości, zlepka strzępów, które ktoś cwany próbował sprzedać, podpierając się modnym konceptem „strumienia świadomości”. Owszem, jest w filmie kilka intrygujących momentów, które w rękach kogoś bardziej konsekwentnego mogły przerodzić się w momenty magiczne. Niestety twórcom zabrakło pomysłu na to, co właściwie i dlaczego chcieli opowiedzieć. Zamiast poetycka i magiczna, Warszawa jest pozbawiona charakteru, męcząca i przygnębiająca jak stołeczna architektura.

O co chodzi? Coś co wygląda jak nierówna studencka etiuda wygrywa festiwal? Ani to dobre, ani ciekawe, ani nawet irytujące. Nuda.