Historia trojga ludzi, którzy spędzili idylliczne dzieciństwo w angielskiej szkole z internatem. Jako młodzi ludzie muszą jednak zmierzyć się z twardą rzeczywistością i mrocznym sekretem z ich wspólnej przeszłości.

Nieprzypadkowo, pierwsza scena filmu Romanka odsyła do innej ekranizacji prozy Kazuo Ishiguro – „Okruchów dnia” Ivory’ego, w której lokaj grany przez Hopkinsa zachwalał swoje życie a reszta fabuły poważnie weryfikowała wiarygodność jego słów. Podobnie dzieje w „Nie opuszczaj mnie”, gdzie w bardzo wyrazisty sposób porusza się temat wpływu przeszłości na teraźniejszość, pewnego „ustawienia” życia z którego chyba niemożliwym jest się wyrwać kiedykolwiek do końca. Podoba mi się w tym filmie gra odwrotnościami i sprzecznościami. Oglądamy niby świat przyszłości a dziejący się w przeszłości, historię kobiety niby spełnionej zawodowo a tak naprawdę niepewnej swojego przeznaczenia, opowieść o jakiś klonach a w gruncie rzeczy love story itd. Wszystko ujęte w piękny stan emocjonalnego wystudzenia.

Kiedy przeczytałem streszczenie, wywróciłem oczami – czy może być coś bardziej płytkiego, niż kolejna „metafora życia jako drogi ku śmierci”…? Ale film z minuty na minutę wygrał mój szacunek. Melancholia i spokój reżyserii, brak fajerwerków, całkowite wypranie z ironii – wszystko to zadziałało i dało efekt chwilami wręcz piorunujący.