Film o dwoistej naturze. Ta jawna opowiadająca o pokoleniowej przepaści i ta ukryta, która powoli dochodzi z czasem do głosu gdzieś tak w momencie gdy umiera stara kobieta. To właśnie ta część ukryta, niewysłowiona, stanowi o wielkości tego filmu będąca buddyjką kontemplacją wszelkiego istnienia, nie tylko człowieka lecz w ogóle wszechrzeczy. Sam rytm filmu, konsekwentnie powolna narracja posiada intelektualną wartość bo imituje płynący czas sam w sobie, niezależny od bohaterów wrzuconych w świat. Czy istnieje inny film, który lepiej oddaje istotę heideggerowskiego terminu "bycia-ku-śmierci"?