Sibel, młoda pół Turczynka, pół Niemka tak desperacko pragnie uciec od tureckiej obyczajności, że przekonuje żłopiącego piwo punka w średnim wieku, aby ją poślubił. Wprawdzie rodzina dziewczyny niechętnym okiem patrzy na odejście córki, ale jednocześnie odczuwa satysfakcję – w końcu Sibel poślubi Turka. Pozwala jej zatem odejść.

Kino paradoksu: mówi się tu o miłości destrukcyjnej i oczyszczającej zarazem, a bohaterowie – mimo różnicy wieku, różnic kulturowych, poglądowych – pod wieloma względami są identyczni. Udało się też Akinowi to, co nie udało się ostatnio Samuellowi w „Miłości na żądanie” – sympatyzujemy z tą zbuntowaną, egoistyczną parą kochanków i przejmujemy się ich losem. A ten bywa okrutnie złośliwy, przypominając o sobie w najmniej oczekiwanych momentach. Akin żongluje gatunkami jak szalony, jednak ten jego eklektyzm składa się idealnie w jedną całość, która – nawet jeśli nie jest specjalnie przyjemna w odbiorze – zawiera tak silną dawkę specyficznego magnetyzmu, że oprzeć się jej nie sposób.