To naprawdę wyśmienita płyta. Gdzieś tak do ostatniej sekundy pierwszego utworu, bo potem jest już jazda po równi pochyłej, a napięcie siada jak po awarii w elektrowni. Na dodatek Cave zapuścił wąchole i udaje młodzieniaszka-rockmana. Świat się kończy, umarli wstają z grobów…

Czy ktoś w ogóle czekał na “Dig Lazarus, Dig”? Wątpię. Gdybym chciała się czepiać, powiedziałabym, że najlepszy Cave to Cave z czasu Birthday Party. Gdybym miała spojrzeć na jego dyskografię z wyrozumiałością, powiedziałabym, że do „Murder Ballads” szło mu całkiem nieźle. Gdybym miała być szczera, powiedziałabym, że wszystkie wydawnictwa po „Murder Ballads” nie są nam do niczego potrzebne.