Powieść rozpoczyna się w roku 1905, który dopiero zapowiada nadejście żywiołów historii. Prowadzi nas przez realia Polski międzywojennej, poprzez doświadczenia drugiej wojny światowej, aż do lat pięćdziesiątych kiedy to Warszawa „miała być zamknięta i nikt nie zameldowany nie mógłby się osiedlić”. Rekonstrukcja przeszłości to zarazem swoisty hymn o świecie utraconym, zarazem jednak wnikliwa i uważna analiza rzeczywistości przemian historycznych, w wyniku których człowiek ukształtowany w świecie „na ludzką miarę”, jakim był świat Dwudziestolecia, traci swe miejsce na ziemi, staje się nikim, zostaje zmiażdżony przez system.