Czy możliwa jest sztuka po Holokauście? Najnowsza powieść Imre Kertésza stanowi próbę odpowiedzi na to pytanie, przebraną w kostium ironicznego kryminału. Bohaterem książki jest urodzony w Auschwitz pisarz B., którego poznajemy już po jego samobójczej śmierci w latach 90., narratorem – niejaki Keserü, lektor wydawniczy, zafascynowany postacią zmarłego. Keserü, wiedziony obsesją odkrycia w spuściźnie B. „powieści życia”, pewnego dnia odnajduje w jego papierach sztukę „Likwidacja”, proroczy utwór, w którym zmarły precyzyjnie przewidział zachowania bliskich sobie osób w chaosie transformacji. B. odbiera sobie życie nie mogąc znieść miałkości sytuacji, w której się znalazł, pretensji i wzajemnego obrzucania się błotem, a z zapisków i wspomnień stopniowo wyłania się tajemnica jego śmierci. Tak – mówi Kertész – sztuka po Holokauście jest możliwa, lecz jedynie, gdy sprzeciw wobec rzeczywistości pozostaje miarą i kamieniem węgielnym istnienia.

Likwidacja, przejmująco nawiązująca do tematyki poruszonej w Kadyszu, stanowi godną kontynuację wielkiej trylogii Kertésza – „Los utracony”, „Kadysz za nienarodzone dziecko” i „Fiasko” – poszerzając ją do rozmiarów tetralogii.