„Książę” – napisany w oryginalnym, błyskotliwym, atrakcyjnym i wręcz hipnotycznym stylu – ma w sobie wszelkie cechy wielkiej i przeraźliwie aktualnej powieści. Andahazi daje świadectwo swojej niezwykle bogatej wyobraźni – może jeszcze pełniejsze niż w „Anatomie” – i umiejętnie tworzy klimat napięcia i oczekiwania, w którym rozgrywa się śmiało i wartko opowiedziana akcja najnowszego dzieła argentyńskiego pisarza.

Bohaterem jest Syn Wariego: diabeł i urodzony w sercu gór przywódca, który dzięki swym nierealnym obietnicom zdobywa poparcie narodu. Rządzi w atmosferze iluzji i nie istniejącej prosperity. Gdy w najkorzystniejszym dla siebie momencie postanawia „odejść” – wraz ze swymi ministrami-apostołami – naród z utęsknieniem czeka na jego powrót. Za kulisami działa bezcielesny i makiaweliczny doradca, który przygotowuje przyjście Mesjasza. Gdzie się jednak ukrywa Syn Wariego? W jaki sposób zamierza powrócić? Postaci, sceneria i sytuacje, bogactwo tonów w ich odwzorowywaniu (od hiperrealizmu po najbardziej rozkiełznaną fantazję), apokaliptyczny klimat wieszczący bliski już i straszliwy upadek – wszystko to składa się na powieść, która odtwarza i równocześnie przekracza rzeczywistość. Trudno nie wspomnieć tutaj filmów w rodzaju „Blade Runner” lub „Brazil”. Akcja powieści przekształca się w wielką alegorię, w której współcześni Latynoamerykanie zapewne będą się doszukiwać konkretnych imion i nazwisk; inni czytelnicy, niezależnie od kraju, w którym mieszkają, znajdą w „Księciu” gorzką i inteligentną przypowieść o władzy i o jej nadużyciach.