Dan (Dennis Quaid) piastuje odpowiedzialne stanowisko senior advertising executive. Po wielu latach pracy w dziale reklamy może twierdzić, że nic nie jest go w stanie zaskoczyć. Aż do dnia, kiedy zamiast spodziewanych pochwał i nagród otrzymuje decyzję... o przeniesieniu na niższe stanowisko. Na domiar złego jego szefem zostaje nadambitny, niedoświadczony dwudziestokilkulatek. Jednak nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej. Dan odkrywa, że jego córka (Scarlett Johansson) zakochuje się w jego nowym szefie. Początkowa zrozumiała niechęć obu panów z czasem zamienia się jednak w niezwykłą przyjaźń.

Podobnie jak w "Był sobie chłopiec" bracia Weitz biorą na tapetę zgrany motyw i zamiast szukać w nim jakichś szczególnie nowych pomysłów fabularnych, raczej rozgrywają go po prostu za pomocą świetnie napisanych postaci. W rezultacie streszczenie fabularne filmu brzmieć będzie jak banał, ale w rzeczywistości dostajemy tu mnóstwo fantastycznych, prawdziwych scen, w których emocje nie są na ekranie tylko udawane - wydają się autentyczne. Dobre antykorporacyjne podteksty - kolejny raz drapieżny kapitalizm jest w filmie hollywoodzkim sprowadzony do rangi czarnego charakteru, co jest ciekawym znakiem czasów. A Topher Grace zaczyna wreszcie spełniać obietnice bardzo dobrego aktorstwa, jakie składał występem w Traffic. Krótko mówiąc niegłupie kino relaksacyjne.

Na ironię zakrawa fakt, że ten film powstał w dużym studiu, bo krytykuje wielkie korporacje, wyścig szczurów, kult kariery z wdziękiem kina niezależnego. Towarzystwo aktorów rzeczywiście doborowe – Topher Grace jest świetny, Dennis Quaid rzadko kiedy bywa tak dobry i tylko Scarlett Johansson jest jak zwykle kompletnie nijaka. Ale przecież – idąc za jedną z całej masy pozytywnych przesłanek filmu – nie można mieć wszystkiego.

Przeczucia po plakacie i trailerze nie były najlepsze, a tymczasem bardzo miłe zaskoczenie. Ta komedia romantyczna ma w sobie to coś – jest naturalna, nie skupia się na wątku miłosnym, który tylko krąży gdzieś w tle i, gdy tylko może, stara się być nieprzewidywalna. Temat korporacji zarysowany ciekawie, ale chyba jednak zbyt różowo. Nie we wszystkich wątkach udało się uciec od utartych schematów, ale w dobrym filmie przechodzi to niemal niezauważenie. Warto zobaczyć. No i ta Johansson!

To-pher-gra-ce. Zapamiętać, bo to naprawdę szalenie utalentowany aktor. Gdyby ten film składał się tylko z jego roli, już by miał u mnie ze siedem tetrycznych punktów. Pozostałe dwa za gorzką, ironiczną, ale jednocześnie zaskakująco ciepłą i pocieszającą refleksję na temat korporacyjnego kapitalizmu i tego, jak się w nim nie dać wyalienować.

Jakby mi ktoś powiedział, że będę kiedyś chwalić reżysera American Pie, to posłałabym go do wszystkich diabłów – a tu proszę, taka niespodzianka! W swoim najnowszym filmie Paul Weitz okazuje się czymś w rodzaju nowego wcielenia Franka Capry: pełnym nadziei, niepoprawnym optymistą, którego wiara we wrodzoną ludzką dobroć i pomysłowość jest tak wielka, że aż zaraźliwa. Jeśli dodać do tego zrozumiały bodaj na każdej szerokości geograficznej, przekonująco nakreślony obraz dzisiejszego, rozdrapanego przez wielkie korporacje świata, w którym coraz mniej miejsca dla normalnych ludzi oraz dwie znakomite główne role (zdumiewająco dobry, naturalny Dennis Quaid i pyszny Topher Grace) – okaże się, że stare, dobre, caprowskie ideały da się z powodzeniem sprzedać nawet w dzisiejszym, scyniczałym świecie. Kto wie, może sukces tego filmu tkwi w tym, że teraz bardziej niż kiedykolwiek potrzebna nam jest nieco naiwna, ale nieśmiertelna wiara w Zwykłego Człowieka, Zdolnego Pokonać System.

Podobało mi się. Choć oglądałem to w mało sympatycznych warunkach (samolot z NYC z dziećmi na kolanach, które próbowały ściągać tacie słuchawki), ale chyba trochę zrozumiałem. I było bardzo lirycznie, śmiesznie i gorzko zarazem. Brawa dla obsady: Scarlett jak zwykle dyskretna, ale tym razem zamiast tą dyskretnością się przebić, to schowała się za zadziwiająco dobrym Dennisem Quaidem i Topherem Gracem, który wyrósł wreszcie ze wspaniałych lat 70. i stal się aktorem cala gębą. I tylko nie wiem, czemu strasznie mi przypominał ekspresją Rufusa...

Kolejny inteligentny film twórców "American Pie"... (oczywiście po "Był sobie chłopiec"). Wbrew pozorom nie jest to jednak (jak by zapewne chciał dystrybutor) komedia romatyczna, wątek miłosny jest tu mało istotny. Film zaś jest niegłupim i wolnym od banałów spojrzeniem na kulturę korporacyjną i zderzenie dwóch biznesowych epok - kultury opartej na wierze, że klientowi najlepiej sprzedawać dobry produkt i kultury opartej na wierze, że nie ważne jest co się sprzedaje, ale jak to robi. A oprócz tego parę refleksji na temat korporacyjnej ściemy i korporacyjnego stylu życia. Przesłanie bardzo proste i oczywiste, ale na szczęście podane w sposób odbiegający od wytartych schematów. Warto - nawet jeśli nie oddaliście jeszcze duszy jakiejś wielkiej korporacji.