Film oparty został na autentycznych wydarzeniach, które miały miejsce w latach 1998-1999, kiedy Kubrick pracował w Londynie na planie "Oczu szeroko zamkniętych". W mieście pojawił się wówczas mężczyzna, który podając się za niego, uczestniczył w wielu ekskluzywnych przyjęciach i bez problemu wchodził do najdroższych londyńskich restauracji i klubów. Szczególnie interesujący jest fakt, że mężczyzna ten nie był w ogóle podobny do Kubricka.

Miałem nadzieję na więcej. Tymczasem Być jak Stanley Kubrick to ciąg zbyt jednostajnych, podobnych do siebie gagów, w których zasadniczym plusem jest jedynie fakt, że może w nich poszaleć Malkovich. I szaleje. Jego stroje, miny, niewinne spojrzenia, to powód, dla którego warto ten film obejrzeć. Niestety, nawet gdyby potraktować całość jako niezobowiązującą tragikomedię o nieszczęśliwym facecie, ciągle pozostanie gdzieś w głowie pytanie, czy Brian Cook, który to reżyserował, a wcześniej przez całe lata współpracował z Kubrickiem, naprawdę chciał nakręcić coś tak pustego, czy po prostu brakowało mu talentu, żeby wydobyć z historii Conwaya coś więcej.

Tour de force Malkovicha. I nic więcej, więc ucieszą się tylko fani Malkovicha, dostawiając kolejny krążek DVD do kolekcji. Ale po co było to wpuszczać do kin – zabijcie mnie, a nie wiem.