Opowieść o życiu Boba Dylana, w której relacje z 7. postaciami wyrażają różne aspekty życia i twórczości legendy popu i rocka.

Film jak twórczość Dylana – intrygujący i pretensjonalny zarazem. Rozumiem zarówno tych, którzy twierdzą, że to arcydzieło, jak i tych niewidzących tu nic ponad artystyczny bełkot. Ja stoję gdzieś pośrodku.

I am Bob Dylan! – że sparafrazuję zawołanie popularne niedawno wśród tetryków zachwyconych „Beowulfem”. Geniusz pomysłu Heynesa na tę dylanowską epopeję na tym właśnie polega, że film ukazuje alter ego Dylana jako wiele różnych, kompletnie ze sobą niepowiązanych osób – kusząc przez to widza, by w żywocie rockowej legendy znalazł coś, co rezonować będzie z jego własną biografią. A w końcu każdy ma coś, w co kiedyś wierzył i od czego się odwrócił, jak Bob Dylan od folkowych protest-songów. Film zaczyna się jak awangardowa etiuda eksperymentalna i kończy jak westernowa wersja opowieści o Wielkim Muzyku-Rewolucjoniście-Wędrowcu. Czym więc jest „I’m Not There”? Jednym i drugim – „jakby ktoś zebrał wczoraj, dziś i jutro w tym samym momencie”. I jeszcze dowcipną kpiną z rockowej mitologii. I odważnym, kompletnie nieprzewidywalnym eksperymentem formalnym. I niebywałym popisem aktorskim (to prawda, co mówią – Blanchett wymiata). I jeszcze filmem o końcu pewnej epoki, która da do myślenia zwłaszcza tym, co wyrośli w Ameryce lat 60., z muzyką Dylana w tle. I jednym z najlepszych filmów, jakie obejrzałam w 2007 roku.

Miałem poczucie obcowania z kinem epickim, które na pewno jest również wybitne. Sam sposób pokazywania Dylana poprzez kulturowe konotacje jest na tyle ciekawy, że można na nim oprzeć kilkanaście filmów. Mam świadomość, że gdybym był fanem, albo chociaż trochę wkręcił się w twórczość Boba D, byłaby „dycha”, tak więc szczerze żałuję, że fanem nie jestem. Została mi fantastyczna część z Blanchett – niesłychanie wnikliwy opis relacji artysta-dziennikarz.