Derek Zoolander to model niezbyt bystry, ale za to przez lata uchodzący za ideał męskich wdzięków. Wszystko wskazuje jednak na to, iż jego kariera dobiega kresu. Zanim tak się stanie, padnie ofiarą spisku przestępczego półświatka projektantów mody. Po przejściu prania mózgu ma zabić premiera Malezji, gdzie najtaniej szyje się ubrania. Uratować go mogą jedynie dziennikarka "Time′a", która nazwała go głupcem oraz największy konkurent – model Hansel.

Ben Stiller kolejny raz pokazał, że niestety jako reżyser nie ma tego wyczucia komedii, którym dysponuje jako aktor. Szkoda, bo mógł z tego wyjść jeszcze lepszy Austin Powers i to ze złośliwościami pod adresem branży, z ktorej z przyjemnością bym się pośmiał. Niestety, w filmie roi się od scen, które pewnie w zamierzeniu miały być śmieszne, a wyszły lekko żenująco. Nie zawiódł tylko jak zawsze fantastyczny Owen Wilson i ekipa scenograficzno-kostiumowa.

Nie starczy jedno spojrzenie magnum, kiedy w każdej innej scenie strzela się ślepakami. Na szczęście gwiazd w epizodach jest tu jeszcze więcej niż spalonych żartów i bawiłem się na tyle dobrze przeliczaniem ich na m2 taśmy filmowej, że chociaż nie żałuję tych straconych 90 minut.

Odrobinę więcej spodziewałam się po filmie z Owenem Wilsonem w środku i ze scenarzystą Saturday Night Life współodpowiedzialnym za treść. Mimo jednak, że nieco mnie zawiódł, Zoolander miał parę wartych zauważenia zalet. To pierwszy film, w którym ktoś wykorzystał umiejętnie ( i z całą pewnością świadomie) zdumiewający, kompletny brak talentu aktorskiego, z którym urodziła się Milla Jovovich. Za to jeden punkt. Drugi, za pojedynek modeli sędziowany przez Davida Bowie. Trzeci, za bardzo śmieszne w kontekście kariery tego aktora obsadzenie Davida Duchovny’ego. Na tym chyba kończą się warte nagrodzenia śmieszne momenty, więc tylko jeszcze po pół punkta za Winonę i fontannę.

Uśmiałem się. A durne strasznie. Trzeba założyć oporniki na zmysł smaku i inteligencję i bawić się świetnie.

Właściwie trudno powiedzieć coś więcej ponadto, że ta komedia ma nieco scen naprawdę śmiesznych (pojedynek na wybiegu, ceremonia wręczania tytułu modela roku) i wiele niewykorzystanych możliwości na naprawdę dobrą zwariowaną komedię. Ale zaczynam ćwiczyć własne spojrzenie Magnum.