Charlotta - światowej sławy pianistka, która, zapomniawszy o rodzinie, w całości poświęciła się sztuce - przeżywa depresję po śmierci swojego przyjaciela, Leonarda. Na zaproszenie córki i jej męża przyjeżdża ze Szwajcarii do małego prowincjonalnego zboru protestanckiego w Szwecji. Matka jest oburzona, że Eva bez jej wiedzy wzięła pod opiekę swoją upośledzoną i oddaną przed laty do przytułku siostrę - Helenę.

Jeden z najbardziej mrocznych Bergmanów – pesymistyczny tym bardziej, im bardziej wierzy się, że ze wszystkich relacji na świecie, relacja miedzy matką i dzieckiem zawsze ostoi się wobec wszelkich nieprawości świata. Nie trzeba jednak mieć doświadczeń tak traumatycznych jak bohaterka „Jesiennej sonaty”, żeby docenić siłę tego filmu i jego życiową mądrość. Jakkolwiek bowiem relacja matki i córki w „Sonacie” jest bez dwóch zdań patologiczna – w każdej, nawet najbardziej pełnej miłości i wzajemnego szacunku rodzinnej relacji, bywają sytuacje, w których ktoś czuje się opuszczony i zdradzony przez najbliższy mu ludzi, a potem musi uczyć się żyć z tym, co czuje. Jak w wielu filmach Bergmana, zdumiewa głębokie zrozumienie tego twórcy dla damskiej psychologii – jednak bez wątpienia nie tylko empatia scenarzysty i reżysera, ale i wielki kunszt Liv Ullman i Ingrid Bergman decydują o niesamowitym autentyzmie postaci bohaterek. Ktokolwiek zamierza zabierać się – czy jako twórca, czy jako widz – za rodzinny dramat psychologiczny, powinien obejrzeć ten film, bo mało jest w historii kina obrazów tak mistrzowsko pokazujących samo życie w jego najbardziej gorzkich aspektach, przy tym bez epatowania melodramatycznym tragizmem.