Przez wiele lat cesarzowa i książę Wan, jej przyrodni syn, żyli w niemoralnym związku. Książę czując się jak w pułapce, rozmyśla o ucieczce z pałacu z potajemną ukochaną Chan, córką nadwornego lekarza. W tym czasie książę Jai, syn cesarzowej, coraz bardziej obawia się o zdrowie matki. W przeddzień chińskiego święta Chong Yang wraca niespodziewanie cesarz z synem.

Kostiumy i batalistyka jak zawsze u Zhanga Yimou pierwszorzędnie kiczowate, ale to, co sprawia, że film nie dorównuje „Hero” czy „Domowi latających sztyletów”, to przede wszystkim jego statyczność – niemal cała akcja rozgrywa się w obrębie jednego pałacu, co nie służy dobrze emocjom, pomijając już nawet to, że we wspomnianych filmach najpiękniejsze sceny rozgrywały się właśnie w plenerach. W kapiącym zewsząd złocie zagubili się też bohaterowie – nikt tu nie wzbudza sympatii, a trudno ekscytować się intrygą, której finał, obojętnie jaki by nie był, przyjmuje się wzruszeniem ramion. Film, z grubsza rzecz ujmując, podobnie, chociaż trzeba mu oddać, że urok finałowej bitwy jako tako rekompensuje wcześniejszą nijakość.

Jedno z moich ulubionych dań filmowych – wystawna chińszczyzna – w wersji dużo fajniejszej od zeszłorocznej „Przysięgi” (choć ustępującej wspaniałemu „Hero”). Fajniejszej, bo z sensowniejszą, szekspirowską z ducha (lub przywołującą na myśl greckie mity) fabułą, ciekawszymi i konkretniejszymi postaciami i spójniejszą stylistyką. Od strony wizualnej rzecz oczywiście powalająca, wnętrza pałacu, pole chryzantem, batalistyka. Nie ma tu tyle walk ile w niedawnych filmach, ale nowe pomysły inscenizacyjne nadal robią wrażenie. Po pierwsze dzięki atakom armii na linach, po drugie – przede wszyskim – dzięki finałowej bitwie, która chyba wejdzie do mojego kanonu 10 najciekawszych scen batalistycznych wszechczasów. Zmagania dwóch różnobarwnych armii, pomysł „żywej ściany” zgniatajacej wroga ogląda się z zapartym tchem. Rzecz oczywiście dla miłośników przerostu formy nad treścią, ale mroczną wschodnią baśń, w której wbrew naszym przywyczajeniom to okrutny król może być górą, warto zobaczyć.