"Gusta i guściki" to historia pewnego przedsiębiorcy, który spotyka aktorkę, która jest przyjaciółką kelnerki, która spotyka ochroniarza, który pracuje z szoferem, który wozi dekoratorkę wnętrz, która jest żoną właściciela fabryki, który chciałby zaprzyjaźnić się z artystami, którzy…

Zgrabnie i z humorem o ważnych rzeczach w życiu. Czyli francuskie kino gdzieś spod znaku Erika Rohmera, trochę inspirowane również filmami Roberta Altmana i Woody Allena. Każda z ról w tym filmie to majstersztyk najwyższej próby - już same twarze aktorów idealnie ujmują charakter postaci. To debiut scenarzystki, więc tu i ówdzie widać jeszcze brak doświadczenia - niektóre sceny niewiele wnoszą, niektóre wątki kończą się zbyt niejasno (np. kelnerka-ochroniarz), ale ogólnie duża przyjemność w kinie.

Kameralna obyczajówka, z braku laku okrzyknięta arcydziełem. Popis aktorstwa i scenopisarstwa (chociaż przez zagęszczenie „mądrych” one-linerów chwilami odnosiłem wrażenie, że pierwotnie miał to być nie film, a tomik złotych myśli), ale w sumie żeby było tu coś wartego bicia piany, to nie.

Moi koledzy tak piali z zachwytu, że spodziewałem się nie wiadomo czego. A to tymczasem taka sobie komedia o chamowatym biznesmenie, który zapałał szalonym uczuciem do starzejącej się aktorki. Momentami strasznie schematyczne - biznesmen, aktorka, manieryczna żona biznesmena, małomówny ochroniarz to postaci wprost wycięte z albumu pt. 'stereotypowe wyobrażenia grup zawodowych'.

Istnieje duże podobieństwo, że dla tych, którzy lubią niespieszne francuskie komedie obyczajowe, Gusta i guściki będzie miłą niespodzianką. Bardzo prawdziwy, zabawny film, którego myśl na dodatek jest dość ładna. Opowieść o tym, jak trzech mężczyzn i trzy kobiety o kompletnie innym stylu bycia i z różnych środowisk próbuje sobie ułożyć życie została pokazana bez pretensji i przekazuje swoje przesłanie bez puszenia się i bez dydaktycznego smrodku, mimo, że chwilami mamy tu raczej mały, kameralny dramat niż komedię z krwi i kości. Bardzo ładnie nakreślone, choć chwilami nieco groteskowe postacie budzą sympatię, wzruszają i bawią, więc czego jeszcze chcieć.

Wydaje się, że Gutek po sukcesie 'Amelii' stwierdził, że jest szansa na sukces filmów francuskich w Polsce i warto ściągnąć pare starszych rzeczy. I bardzo dobrze. Zawsze jest to odmiana od kina hollywoodzkiego, bo oczywiście w Stanach takiego filmu nie nakreciłby nikt. Kino obyczajowe, świetnie zagrane, nazwane nieco na wyrost komedią, choć można się i pośmiać. Nie jest to film pod żadnym względem przełomowy, nie porusza jakichś strasznie ważnych prawd życiowych, po prostu pokazuje fragment losów kilku postaci, bez przesądzania czegokolwiek. Jednak okrzyknięcie filmu arcydziełem wynika raczej z braku takich obrazów na naszych ekranach. Tym lepiej, że możemy go obejrzeć. Uwaga! - podobieństwa do 'Amelii', wbrew reklamom, są znikome.