Tajemnicza młoda kobieta z okien swojego domu obserwuje mieszkającą naprzeciwko rodzinę jubilerów. Wrażenie spokojnej i uległej osoby, które sprawia, to tylko fasada, pod którą kryje się jej druga, niepohamowana natura i tragiczna przeszłość... Kobieta zdobywa pracę sprzątaczki w domu obserwowanej rodziny, zaczyna coraz bardziej przenikać do ich świata.

Najsłabszy film Tornatore. Co nie znaczy, że zły. Historia jest ciekawa, nieprzewidywalna, Xenia Rappoport w tytułowej roli bardzo dobra (i też nieprzewidywalna), a Morricone skomponował bodaj najlepszą ścieżkę od lat. Problem w tonacji filmu, która z rzadka przypomina poważny dramat, jeszcze rzadziej rasowy thriller (dreszczy mają tu dostarczać głównie sekwencje rodem z torture porn – w moim przypadku bezskutecznie), zaś najczęściej oscyluje między operą a operą mydlaną. Szkoda.

Dyżurny nostalgik bawi się tu perwersją, zaszczuciem i upodleniem. Wychodzi mu z tego trochę thriller, trochę dramat o macierzyństwie, trochę film społeczny o handlu żywym towarem. Trochę poniżej oczekiwań i tylko trochę fajnie.